Wat als je je niet thuis voelt in je eigen huis, bij je eigen familie, in je eigen stad en land? Als je nergens bij hoort, omdat je niet de jongen bent waar iedereen op had gehoopt. Omdat je zogenaamd niet man genoeg bent. Je wenst jezelf weg en door een kosmische ingreep wordt je opgetild door een storm en beland je in een wereld ver voorbij de regenboog.
The Ozard of Wizz gaat over Donny. Een jongen die van jongens houdt en het zat is om daar altijd en overal zijn excuses voor aan te bieden. Tijdens zijn reis door Wizz ontmoet hij lotgenoten, een vogelverschikker die wordt verteld dat hij dom is, een tinnenman die zijn hart kwijt is en een zachtaardige leeuw die zich stoerder voordoet dan hij is. Allemaal hopen ze uiteindelijk bij The Ozard of Wizz te krijgen waar ze hun hele leven al naar op zoek zijn: een thuis, moed, hersenen en een hart.
Een kleurrijke reis beyond the rainbow en een ode aan diversiteit op alle fronten.

Ik voel me als een veertje in een gereedschapskist.
Ik zou willen dat ik zonder vragen door mijn leven zou kunnen surfen.
Vanzelfsprekend er zijn, net zoals alle anderen.
Maar dat is niet zo, ik moet opletten.
Niet zwaaien, niet lachen, niet roepen als ik iemand herken.
Met auto’s, een voetbal en zwaarden spelen.
Niet enthousiast worden, want dan gaan alle alarmbellen af.
Vooral verveeld kijken, net als alle anderen.
Een stoere, boze jongenssluier dragen.
Incognito.
Eigenlijk zo min mogelijk bewegen, Donny.
Was er maar een tornado die mij op zou tillen en me ver weg bracht van hier.